رستاخیزه ارواح

یکی از اسلحه های محبوب و بسیار کارآمد برای از بین بردن دشمنان از فواصل دور، سلاح تک تیرانداز (Sniper Rifle) است که به جرأت می توان گفت زوج مکمل Assault Rifle در بسیاری از عناوین بزرگ تیراندازی اول-شخص به حساب می آید. هر چند که بازی های FPS با محوریت تک تیراندازی نتوانسته اند در حد و اندازه های دیگر عناوین این سبک بدرخشند، اما همین مجموعه های بسیار محبوبی چون  Call of Duty سهم زیادی از موفقیت خود را مدیون مراحل تک تیراندازی هستند.

البته در این نسل بازی های تک تیراندازی به بلوغ رسیده اند و عناوین کاملاً جدیدی خودنمایی کرده اند. در این بین نام سری Sniper: Ghost Warrior‌ بیش از سایرین می درخشد. اولین نسخه از آن در سال 2009، با وجود فروش حدوداً 2 میلیون نسخه ای، پر از ایرادها و نواقص ریز و درشت بود. شاید دلیل عمده استقبال از نسخه اول این بازی، نبود عنوانی پر زرق و برق در سبک تک تیر اندازی تا آن زمان بود. به هر حال بازی ساخته شده توسط City Interactive که به محبوبیت و جایگاه مناسبی رسیده بود، توانست به فروش مناسبی برسد و راه را برای نسخه های بعدی هموار کند. به هر حال 2 Sniper: Ghost Warrior با وعده ها و تغییرات بسیار برای تکامل، مدتی است که راهی بازار شده که باید دید آیا حرف های سازندگان تنها یک شعار بوده یا واقعاً در بازی اعمال شده اند؟

داستان

از مشکلات عمده نسخه اول، نبود داستانی منسجم و منطقی بود که به صورت پراکنده روایت می شد. داستان GW2 را می توان ادامه ای بر قسمت اول دانست که مستقل روایت می شود. بازی درگیری های خونین دو کشور بوسنی و صربستان را در سال 1993 روایت می کند که بر خلاف نسخه اول، جنبه تاریخی و واقعی دارد. کاپیتان کدی اندرسون (Cody Anderson) که از تفنگداران نیروی دریایی به شمار می آید، به همراه هم قطارانی همچون مداکس (Maddox) وظیفه دارد تا با نفوذ به تشکیلات نیروی های متخاصم صرب، دست به انجام عملیات های مخفیانه بزند. اهدافی مانند یافتن و ترور شخصیت های سیاسی و تأثیرگذار صربستانی و همچنین نابودسازی قسمت هایی از تشکیلات آن ها که شباهت غیر قابل انکاری به برخی از فیلم های سینمایی در این ژانر دارد. ماجراهای بازی در مناطق و کشورهای کوناگونی (از مناطق سردسیر کوهستانی در هیمالیا گرفته تا جنگل های انبوه و متراکم آمریکای جنوبی) جریان دارد. باید اعتراف کرد که ادعاهای سازندگان مبنی بر وجود داستانی به مراتب قوی تر و روایتی جذاب تر تا حدودی انجام شده است.

گرافیک

GW1 بر پایه موتور Chrome Engine 4 ساخته شده بود که نقاط ضعف و قوت بسیاری داشت. قدرت این موتور در به تصویر کشیدن جنگل های انبوه و متراکم با جزئیات خوب بود، اما جنگل های پر از شاخه و برگ و ویژگی هایی از این قبیل تنها ظواهر کار بودند، زیرا در کنار آن ها مشکلات عدیده و آزاردهنده ای هم وجود داشتند که لذت زیبایی های نامبرده شده را به حداقل می رساندند. به همین دلیل و برای پرهیز از تکرار مشکلات گذشته، سازندگان بازی در یک اقدام تحسین برانگیز دست دوستی به سوی Crytek دراز کرده و از موتور قدرتمند آن ها برای ساخت GW2 استفاده کرده اند.

اولین خاصیت CryEngine 3 که در همان اوایل بازی شما را جذب می کند، طراحی محیط و مناطقی به مراتب گسترده تر و بازتر به همراه جزئیات بیشتر از قبل است که دست بازیکن را برای پیشروی باز می گذارد. گرافیک زیباتر و تکنیکی تر از قبل شده، اما به هیچ وجه Crysis نیست و نباید این دو بازی را صرفاً به خاطر بهره گیری از موتوری یکسان در بخش گرافیکی مقایسه کنید. برای پی بردن به پیشرفت های حاصل شده در این زمینه، باید این بازی را با نسخه قبلی اش مقایسه کرد. رنگ بندی پر طراوت و فانتزی محیط، به ویژه جنگل ها بسیار چشم نواز هستند. ترکیب صخره ها با درختان بسیار ماهرانه انجام شده است. نورپردازی با ظرافت کار شده و در بیشتر محیط های بازی صحنه های زیبایی به وجود می آورد.

تمامی اجسام درون محیط دارای فیزیک و سایه زنی هستند و به لطف استفاده از این موتور پر قدرت، این امر ماهرانه صورت گرفته است. کیفیت بافت ها در حد مناسبی است و بازی دارای Draw to Distanceهای پر عمقی است. همچنین وجود چرخه روز و شب هم از ویژگی های این نسخه به شمار می آید. انیمیشن های بازی از تکنولوژی Motion Blur بهره می برند، اما متأسفانه وقتی به نرخ فریم و سرعت اجرای بازی می رسیم، دیگر نمی توان از واژه هایی همچون عالی و حیرت آور استفاده کرد، زیرا در این بخش دقیقاً با همان مشکلاتی که پیش از این در Crysis 3‌ روبرو بودیم، مواجه می شویم.

قطعاً در نسل بعدی کنسول ها نمایش های بهتری از ‍CE3‌ شاهد خواهیم بود، زیرا این موتور متعلق به نسل بعد است. از مشکلات آزار دهنده نسخه قبلی، هوش مصنوعی ضعیف بازی بود که خوشبختانه در GW2 تا حدودی رفع شده، اما گاهی متناقض عمل می کند. برخی دشمنان که اصلاً پناه نمی گیرند و خود را سیبل گلوله ها می کنند و دسته دیگری که مخفی می شوند، معمولاً بخش عمده بدنشان بیرون می ماند! طراحی شخصیت ها و مدل ها در حد و اندازه خوبی است، اما در این زمینه برای دشمنان کم کاری شده و علاوه بر آنکه از مدل های کمی بهره می برند، برای طراحی آنان مانند شخصیت های اصلی زمان گذاشته نشده است. در نهایت، باید به وجود باگ های متعدد در بازی اشاره کرد که گاه تحمل آن را سخت می کنند.

موسیقی/صداگذاری

این بخش را می توان پاشنه آشیل عناوین مخفی-کاری دانست. عدم توجه به حساسیت ها و تأثیراتی که موزیک و صدا در چنین بازی هایی، می تواند باعث نابودی آن شود. خوشبختانه City Interactive بر اهمیت های این بخش واقف بوده و عنوان مناسبی را در این زمینه راهی بازار کرده است. صداگذاری بر محیط ها و صداپیشگی شخصیت ها در بازی قبلی یکی از ضعیف ترین بخش های آن محسوب می شد، اما GW2 این اتفاق تکرار نشده و برای صداپیشگی شخصیت ها از افراد ماهری استفاده شده است. برای افکت های صوتی اسلحه ها از مدل های واقعی آن ها الگوبرداری شده که تفاوت میان نوع اسلحه ها حتی از طریق صدای شلیک آن ها ملموس است.

سایر افکت های صوتی مانند صدای افنجارها یا حتی وسایل و اداوت جنگی موجود در بازی هم حس و حال یک میدان جنگ را به مخاطب القاء می کنند. برای این بازی از قطعات زیاد با تم های متنوعی استفاده شده است. نوع تم موزیکی که در مراحل آسیای شرقی و کوه های هیمالیا پخش می شود، با قسمت هایی دیگر بازی تفاوت دارد. موزیک را می توان قسمتی از گیم پلی در این بازی قلمداد کرد، زیرا کاملاً در آن حل شده است. هنگام درگیری و شناسایی در محیط توسط دشمنان، ریتم تند و بازی باعث ترشح آدرنالین و بالا رفتن هیجان می شود و برعکس، به هنگام مخفی-کاری کاملاً شما را به آرامش دعوت می کند.

گیم پلی

بسیاری از منتقدین و مخاطبان، وجود بیش از حد و افراطی المان های اکشن در GW1 را وصله های ناجور می دانستند و از آنجایی که سازندگان بازی به توصیه های دوستداران بازی گوش داده اند، باید بگویم که تمامی نکات مذکور را در GW2‌ ناکارآمد جلوه داده اند. البته فاکتورهای اکشن بطور کلی حذف نشده اند، اما دست مخاطب برای استفاده از آن ها بسیار بسته شده است. شخصیت اصلی قابلیت استفاده از یک Handgun را در کنار اسلحه Sniper Rifle خود دارد، اما از آنجایی که هوش مصنوعی دشمنان بهبود یافته و تعداد آن ها به سرعت در محیط بالا می رود، هر بازیکنی ترجیح می دهد تا بازی را به صورت مخفیانه و بدون سر و صدا پیش ببرد.

حتی می توان گفت که عدم استفاده از نوار سلامت خودکار که این روزها به یکی از اجزای کلیدی بازی های اکشن تیراندازی تبدیل شده، در همین راستا صورت گرفته است. با تمامی این تفاسیر، GW2‌ را می توان یک عنوان مخفی-کاری خالص دانست که از شاخص های اکشن نسخه اول پرهیز کرده، اما آن ها را به صورت کامل حذف نکرده است. تمامی عوامل طبیعی و محیطی در چگونگی شلیک شما دخالت دارند. قبل از شلیک گلوله، تعداد نفس ها در ثانیه، ضربان قلب و یا حتی میزان فاصله هدف تا شما و بعد از شلیک، سرعت و جهت وزش باد و یا حتی باران در رسیدن یا نرسیدن یک گلوله با هدف دخیل هستند. امکانات و ابزار کاملی در اختیار بازیکن قرار دارند. یک دوربین حرارتی و دید در شب و همچنین یک دوربین برای دید زدن فواصل دور در حالت طبیعی برای یک تک تیرانداز بسیار مفید هستند. در بازی 6 نوع Sniper Rifle و 3 اسلحه Assault Rifles و Heavy Machine Guns و انواع دیگری وجود دارند.

برای اولین بار قابلیت راندن وسایل نقلیه و استفاده از آن ها برای جابجایی در محیط به این بازی اضافه شده است. در خلال بازی، همین وسایل نقلیه و اداوات جنگی همچون تانک ها و هلیکوپترها نقش Bossهای بازی را ایفا می کنند. مانند بسیاری از عناوین روز یک سری لحظه های هیجان انگیز QTE نیز در بازی وجود دارند که معمولاً در درگیری های تن به تن محدود می شوند. GW2 بخش چندنفره آنلاین هم دارد. مدها و محیط های این بخش بسیار متنوع تر از قبل شده اند و هسته اصلی آن، کمین کردن و هدف گیری های مخفیانه بین رقیبان را تشکیل می دهد.

نتیجه گیری

GW2 را می توان سرپوشی بر مشکلات آزار دهنده نسخه اول دانست که تنها توانسته آن ها را برطرف کند و بجز یکی دو مورد جزئی، نکته جدیدی به همراه ندارد.

نویسنده: علی رضایی