«خدای جنگ: معراج» نوعی دست گرمی است!

خدای جنگ معراج بازی بسیار سرگرم کننده ای است،بنابراین چرا «دیو کوک» از vg247 معتقد است که سونی سانتا مونیکا سورپرایز اصلی را هنوز رو نکرده است؟

هشدار: بوی نسل بعد می آید!

ماه مارس زمان انتشار دو بازی بزرگ (بازی هایی که داستان آنها به قبل از نسخه های قبلی برمی گردد)است.«چرخ دنده های جنگ: قضاوت» هفته ی بعد منتشر می شود و «خدای جنگ: معراج» امروز صبح در بریتانا منتشر شد.انتشار این دو بازی در این برهه ی زمانی اتفاقی نیست.
من تا هفته ی بعد نمی توانم درباره ی چرخ دنده های جنگ: قضاوت نظری بدهم، اما معراج دقیقا چهره ای دیگر از خدای جنگ ۳ است.این بازی تا انتشار نسخه ی بعدی شما را سرگرم می کند!

آیا این دلیل بد بودن این بازی می شود؟قطعا نه.

چرا که استودیوی سازنده،همچنان همان درجه از احتیاط و توجهی را که به خدای جنگ ۳ داشت برای این بازی نیز به کار برده است،و این کارشان قابل ستایش است.
تمام سازندگان بازی افراد شایسته و کارآمدی هستند و نام این بازی خود نشان تجاری بزرگی است اما تنها مشکلی که کمی احساس می شود شباهت های این بازی با نسخه ی قبلی است.
مکانیزم های مبارزه و بالارفتن از موانع همگی مانند گذشته اند و البته تغییر دادن آن ها در چنین بازیه بزرگی اشتباه است،بنابراین این کپی – پیست محض آن ها در این مورد تا حدی قابل بخشش است.در سایر بخش ها وسایل جدیدی مانند: یک طلسم اوربورس که به شما امکان حرکت دادن اجسام به عقب و جلو در طول زمان را می دهد و یا روش های جدیدی که برای حل معما ها وجود دارد باعث شده است کمی مبارزه ها و گیم پلی متنوع تر شود.
اما هیچ چیز مثل قبل شما را شگفت زده نخواهد کرد.به آن لحظه ای فکر کنید که می خواستید با کرونوس روبرو شوید و به یاد بیاورید که چه احساسی داشتید.شما در معراج چنین حسی را تجربه نخواهید کرد.طبیعتا لحظات خوف ناکی نیز وجود خواهد داشت،به هر حال فضاسازی بازی این گونه می طلبد.اما لحظه به لحظه ی معراج مانند نسخه های پیشینش بهت آور و شگفت انگیز نیست.
بر اساس رویه ی همیشگی این مجموعه بازی با یک شورش آغاز می شود،چیزی نمی گذرد که شما خود را در حال مبارزه با اولین غول آخر بازی “مگارا” می بینید(یکی از سه موجود وحشتناکی که برای محافظت از پیمان میان خدایان و انسان ها سوگند خورده است).از آنجایی که کریتوس می خواهد به عهد خود پشت کرده و به «ارس» بپیوندد،مگارا و دو خواهرش می خواهند او را بکشند.
بازی با خشونت فراوانی شروع شده و مسیر خود را از میان شهری لرزان و در حال تخریب طی می کند.شما بلافاصله متوجه می شوید که شهر روی بدن یک “Hecatonchires” ساخته شده است(موجود قدرتمندی که او نیز پیمانش را با خدایان شکسته است و مجازاتش نیز این است که تا ابد شهر را برروی خود حمل کند).

تکه سنگ های بزرگی نیز در سرتاسر آسمان پخش شده اند.دوربین نیز برای همساز شدن با اکشن بازی می لرزد و تاب می خورد، و شما نیز کاملا در این بهم ریختگی گیج می شوید.به محض این که این بخش تمام می شود کریتوس با فلش بکی به روستای آرامی به نام «کیارا» سفر می کند.آهنگ بازی در این مرحله نسبتا افت می کند و بازی وارد حالت خودکار می شود.
این بازی نیز از نظر بصری حماسی و عظیم است.شما بوسیله ی “مارهای مکانیکی بزرگی” رشته کوه های پوشیده از برف را می پیمایید،با موجودات عظیم دریایی می جنگید و … .
من تعجب نمی کنم اگر سونی سانتا مونیکا بهترین ایده های خود را برای خدای جنگ ۴ نگه دارد و حتی با وجود این کاستی ها،معراج همچنان تجربه ی سرگرم کننده و لذت بخشی است.
شما هنوز به شکل اعتیاد آوری از له کردن سر دشمنانتان و پودر کردن مغزشان لذت می برید،چرا که معراج هنوز هم آن حس مبارزه و بی پروایی را در خود دارد طوری که بعد از بازی شما از تجربه ای جالب،ناب و پر از جذابیت لذت خواهید برد.
پروژه ی ساخت این بازی مطمئنا کوچک نبوده است،اما نمی توان آن را یک دنباله ی تمام عیار نامید.طرفداران آن را دوست خواهند داشت،در حالی که بازی کننده ی های عادی و جدید باید کمی مراقب باشند که شاید این بازی به مذاقشان خوش نیاید.